مجهول

منتظر ماندن برای یاری یاران چرا؟خبر وصل شنیدن ولی آسان چرا؟گِله و حوصله اینبار تمام است تمامطعنه از خصم شنیدن ولی جانان چرا؟ای غرض‌ورزان پوشالی، دروغید دروغبه خدا ایمان ندارید ولی شیطان چرا؟نیشِ کژدم‌ صفت از ذاتِ بد استذاتِ بد درمان نمی‌گردد ولی کتمان چرا!زنگ رسوایی‌تان رنگ سیاه شب شدمن همان صبحِ سپیدم ولی پنهان چرا؟دشمن داناشود انگیزه‌ی کار بزرگدوستی با مردمان خوب است ولی نادان چرا؟انتقام از مسند خائن به سختی می کشممن که در اوج قرارم ولی تاوان چرا!من که زیبا رفته‌ام بی بازگشتکرده‌اید این ماجرا پیراهن عثمان چرا؟گفته بودند ناکسان از پشت خنجر می زنندتازه فهمیدم که نامردی ولی کیوان چرا؟ + نوشته شده در چهارشنبه بیست و پنجم مرداد ۱۴۰۲ ساعت 11:54 توسط کیوان بخشی پور  |  مجهول...

سرنوشت گفت که باید بشویم از هم جدادخترم! بازیچه‌ی ما و منیت‌های ماای گل نازم که بی‌تو یک شبی چشمم نخفتبعد آن شب از برایم هیچ‌کس لالا نگفتمن که تنها شدم و هیچ نبردم سودیاین شبِ هجران نمی‌کُشت اگر می‌بودیتا ابد سوختنم تحریرِ هامش شده است!گل مجبوبه چرا هیزمِ آتش شده است؟ای گل نازم که بی‌بابا نمی‌رفتی سفرکوره‌راه است برحذر باش از خطر!کارِ تقدیر به تسلیم و رضا رسانده‌امحکمِ تفسیر به در گاه خدا کشانده‌ام + نوشته شده در سه شنبه بیست و دوم فروردین ۱۴۰۲ ساعت 10:36 توسط کیوان بخشی پور  |  مجهول...

برخی که تسکین دل و روح و روان اندآن چیز که در آئینه پیداست همان اندبا سادگی از سادگیِ خویش نوشتندعاری‌شده از سرزنش و زخم‌زبان انددر خاطر ما خاطره‌ی خوبِ کسانیستمانند دل‌انگیز نسیمی که در آفاق، وزان اندبر تارک تاریخ شدند جزء مشاهیردر گلشن هستی، گل با نام و نشان انددر مدح کسی حرف نگفتند و لیکندر بام سحرگاه اذان‌گوی ازآن اندراهی است که با علم یقین طی شده امایک نقطه‌ی پنهان‌شده در چرخ زمان اند«ما را به دعا کاش فراموش نسازند»یاران سحرخیز که خوبان جهان اند + نوشته شده در سه شنبه بیست و دوم فروردین ۱۴۰۲ ساعت 12:34 توسط کیوان بخشی پور  |  مجهول...